D ´Zit isch verbiMilchhuesli_1

Mit em Dorfcharakter fescht verbunde,
isch s Milchhüsli am Dorfbach unde.
S´war für manche ä schöne Traum,
ä Schwätzli abzhalde unterm Kastaniebaum.
Jede Morge un jede Obe,
war d´Lina do, me mueß sie lobe.
Früschi Milch direkt vo de Chueh,
hesch chöne chaufe, un Chäs drzue.
Doch jetzt soll des alles nümmi si,
d´Zit vom Milchhüsli isch verbi.

Au die Junge hän sich bim Milchhüsli troffe,
do isch scho mängge Streich abgloffe,
hesch au menggmol mueße schlangesto,
s´war trotzdem als recht lustig do.
Und hesch dann de Lina d´Milchkanne ge,
hetz dr d´Milch gschöpft-meischt ä bizli meh.
S´Lina het sich mit jedem guet verstande,
Mit Fremde oder au mit guet Bekannde.
Doch jetzt soll des alles nümmi si,
d´Zit vom Milchhüsli isch verbi.

Vo de dörfliche Idylle isch bald nüt meh z´gseh,
wenns jetzt kei Milchhüsli düed me ge.
Für d´Milchzentrale düed sichs nümmi rentiere,
au die mien, wie alle alli rationalisiere.
Doch das isch wirklich zum Beduure,
nit nur für mi, sondern au für d´Buure.
Denn jetzt wird alles nümmi si,
d´Zit vom Milchhüsli isch verbi.

(Erika Löwe – 28.2.1987)